Sam charakter barwowy kabli głośnikowych Haiku Audio określiłbym jako lekko przyciemniony głównie po przez większe podkreślenie i zaokrąglenie niskich tonów. Sam bas za to charakteryzuje dobre tempo i łatwość, z jaką muzyka wydobywa się z zespołów głośnikowych. Średnica jest neutralna, może odrobinę ocieplona, a góra pasma finezyjna i dźwięczna.
Wszystkie elementy przekazu muzycznego są serwowane od razu, nie ma tu żadnych opóźnień przez co sama dynamika nie jest w żaden sposób skrępowana i ma odpowiednią skalę. Kiedy trzeba zagrać mocno, dynamicznie i z werwą nie ma problemu.
Kable głośnikowe Haiku rysują szeroką i głęboką scenę, co w połączeniu z masą brzmienia i obrazem dołu pasma kreuje lekko powiększony dźwięk. Niewątpliwie największą zaletą Haiku w moim systemie była bardzo dobra przestrzeń i sposób oddawania akustyki pomieszczenia, w którym dokonano nagrania. Chętnie sięgałem po niezbyt duże składy jazzowe czy utwory fortepianowe oraz nagrania z wyraźnie zarejestrowanym pogłosem.
Test kabli Haiku Audio. Zaciski w łączówce są dokręcane (fot. wstereo.pl)
Kable Haiku sprawdziły się zarówno w aplikacji ze wzmacniaczem lampowych jak i tranzystorowym, charakter przewodu pozostaje bez zmian w zależności od aplikacji.
Paweł Nowak
Opinia 2
System odsłychowy:
CD: BAT VK D5 SE
DAC: Matrix Mini-i + Laptop z programem J River + odtwarzacz DVD Yamaha i BR Sharp, LabGruppen IPD 120
Pre: pasywka Khozmo
Wzmacniacze: LabGruppen IPD 120, Cary Audio V12R (z lampami KT120), Haiku Audio Sol
Interkonekty: Fadel Art Reference 1, Haiku Audio, Mogami N III, DIY Arek 45, Siltech G5
Kable głośnikowe: MIT MH 750, Haiku Audio
Sieciówki: Ansae Muluc i Imix, KBL Sound
Akcesoria: płyty granitowe i podstawki SoundCare SuperSpikes
Pokój zaadaptowany akustycznie
Przewody Haiku wyglądają niepozornie, ale nie dajcie się zmylić. To rasowe kable o zaznaczonym własnym charakterze (szczególnie interkonekt), które można śmiało porównywać do zagranicznej konkurencji.
Interkonekt. Zacznijmy od łączówki, bo z racji na swój dość wyraźny dźwiękowy rys daje się łatwo opisać i od razu wiadomo, z czym mamy do czynienia. Staram się odrzucać wszelkie stereotypy w audio i nie nastawiać się, że lampa zagra słodko, srebro – jasno a miękka kopułka – łagodnie. Ale tym razem posłużę się stereotypem: kabel Haiku Audio brzmi właśnie tak, jak zwykło określać się granie przewodu z posrebrzanej miedzi.
Test kabli sieciowych Ansae Supreme. Szybkość, Potęga, Detal
Równowaga tonalna kable jest przesunięta nieco w górę, przez co brzmi on dość jasno i lekko, nie jest to jednak rozjaśnienie przesadne. Najwyraźniej zaznaczona jest wyższa średnica i jej przełom z sopranami. Ta część pasma odpowiada między innymi za brzmienie akustycznych gitar, które na kablu Haiku brzmią świetnie: rześko, radośnie, z długimi wybrzmieniami, dźwięcznie. Ta część pasma brzmi też najbardziej efektownie i odpowiada chyba za ogólny rys brzmieniowy tego interkonektu.
Tony wysokie są oddane prawidłowo, słychać ich bogactwo i szczegóły. Kabel z Krakowa podkreśla ich średnie i wyższe składowe, co nadaje im bardziej srebrnego niż miedzianego kolorytu. Są jednak spokojne, nie ma w nich ostrości. Przeciwległy skraj pasma ma podobny charakter – bas jest konturowy, szybki i wyrazisty. Słychać, że przewód bardziej zaznacza atak i odpowiednie wygaszanie, niż to co pomiędzy nimi. Nie znaczy to, że brakuje basom tkanki. Jest jej jednak nieco mniej niż na przykład w kablach Melodika. Natomiast brakuje jej odrobinkę w dolnej średnicy i jej połączeniu z basem, przez co na przykład niskie głosy czy klarnet basowy mogą w niektórych systemach zabrzmieć miej spektakularnie niż na przykład Cardasy. Za to nadaje to muzyce rytmiczności i szybkości.
No właśnie – interkonekt Haiku jest szybki, ma znakomitą mikrodynamikę. Świetnie oddaje brzmienie perkusji czy przeszkadzajek, mocne uderzenia w werbel są jak celne ciosy pięściarza wagi średniej. Przewód świetnie podkreśla rytmiczność muzyki. To wynika także z bardzo dobrej rozdzielczości tego kabla, starannego wykonturowania detali. To z kolei wpływa na przestrzeń, która nabiera powietrza, otwiera się, staje się jaśniejsza i jakby większa.
Kabel głośnikowy Haiku nie jest może zaprzeczeniem brzmienia łączówki, ale ma od niej nieco innych charakter. Od razu słychać, że gra niżej i gęściej. Dużo więcej w muzyce – szczególnie w dole pasma i w średnicy – jest wypełnienia, tkanki muzycznej, farby. Przewód podobnie jak interkonekt dobrze i wyraźnie zaznacza kontury dźwięków, ale o wiele więcej dzieje się między nimi. O wiele więcej jest też w dźwiękach niższych składowych, przez co brzmienie odbieramy jako masywniejsze.
Nie ma podbicia wyższego środka, tonalnie kabel jest równy i spójny, może z minimalnym wyeksponowaniem dołu, ale naprawdę minimalnym. Góra pasma jest dźwięczna, ale też z bogatszymi niższymi składowymi, przez co je charakter jest bardziej miedziany – taki kolor mają na przykład perkusyjne blachy. Tony średnie są przejrzyste, dźwięczne i lekko ocieplone.
Test wzmacniacza Audio Analogue Puccini Anniversary
Głośnikowiec Haiku nie jest może aż tak szybki i zrywny jak łączówka, ale niczego mu pod tym względem do konkurencji w podobnych cenach nie brakuje. Nadaje za to muzyce więcej masy, jakby przeskalowuje ją odrobinę co skutkuje bardzo dobrą makrodynamiką. Przestrzeń jest kreowana z podobnym rozmachem jak w przypadku łączówki.
Maciej Stempurski
Podsumowanie
Haiku Audio udało się zrobić kable, które doskonale grają razem. Interkonekt ze swoim szybkim, lekkim, jasnym, dynamicznym charakterem doskonale nadaje się do ciemnych, bardzo gęstych i nieco ospałych systemów, nada im wigoru i powietrza. Głośnikowiec jest bardziej neutralny, ale lekko zaznacza bas i podkreśla tkankę dźwięków. Sprawdzi się w dobrze zrównoważonych lub nieco rozjaśnionych zestawach. Razem kable tworzą neutralne i uniwersalne zestawienie.
Czytaj także:
Test Taga Harmony Azure B-40 V2
Test Musical Fidelity M3scd. Szczery i przejrzysty
Brak komentarzy